Γύρω μου (μόνο από άρθρα στο ίντερνετ και
τηλεοπτικές εκπομπές).
Συμβαίνουν μόνο απογοητευτικά γεγονότα.
Φαίνεται πως ο δημόσιος βίος σε αυτή τη γωνιά του Νότου, κατοικείται αργά και
σταθερά από ανθρώπους απροσδιόριστα χαμηλού επιπέδου. Ίσως να ήταν έτσι από
πάντα (ποιος άλλωστε ξεχνά τη δεκαετία του ‘80), αλλά τώρα είναι πράγματι
ενοχλητικό, γιατί αυτοί οι άνθρωποι κατακλύζουν το δημόσιο λόγο. Ή έχει γίνει
ξεδιάντροπο. Έχουν γίνει ξεδιάντροποι. Υπάρχουν γυναίκες, ενοχλητικές πολύ.
Σχεδόν όλες οι γυναίκες που εμφανίζονται στα media είναι αμόρφωτες, βαμμένες
ξανθές, γλωσσοκοπάνες, χυδαίες (όσο και η λέξη γλωσσοκοπάνα), μητέρες και
σύζυγοι. Αρκετές κυοφορούν αλλά φαίνεται πως αυτό που έχει σημασία για τις
ίδιες, όσο και για τα media εν τέλει, είναι πόσο γρήγορα θα επανέλθει το σώμα
τους στο μοντέλο σεξοβόμβα. Στη Βρετανία, όταν γέννησε η Δούκισσα του Ουίνσδορ,
εμφανίστηκε άρθρο σε περιοδικό (αντίστοιχου gossip περιεχομένου) όπου κάτω από
τη φωτογραφία της εξόδου από το μαιευτήριο με την εμφανώς ακόμα φουσκωμένη
κοιλίτσα, δημοσίευαν αναλυτικό διαιτολόγιο ώστε να επανέλθει σύντομα η Δούκισσα
στα προηγούμενα (και μάλλον ανορεκτικά) κιλά της. Σε αντίθεση με τα διθυραμβικά
σχόλια του ελληνικού τύπου για το καλογυμνασμένο σώμα και το τέλειο μπικίνι της
Φαίης Σκορδά δυο μήνες (ίσως και λιγότερο) μετά τον τοκετό, στη Βρετανία ήταν
τέτοια η κατακραυγή για το άρθρο που αναγκάστηκαν να ζητήσουν συγνώμη με νέο
άρθρο, όπου υποστήριζαν πως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να «επιβάλλεται» σε
μια γυναίκα στη διάρκεια της λοχείας να επανέλθει σε ένα αδύνατο σώμα, το οποίο
τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις χρειάζεται αρκετούς μήνες.
Την προηγούμενη εβδομάδα η Τατιάνα Στεφανίδου
είχε καλεσμένες στην εκπομπή της, μητέρες που θηλάζουν τα παιδιά τους μέχρι τη
στιγμή που τα ίδια τα παιδιά αποθηλάσουν φυσικά. Δεν της «βγήκε» όπως το είχε
φαντασιωθεί της Στεφανίδου. Προφανώς είχε την εντύπωση πως θα είχε καλεσμένες
μερικές ψυχανώμαλες, new age, τύπου φρικιό, μητέρες, γιατί αυτή είναι η
αποδεκτή δημόσια εικόνα της θηλάζουσας μητέρας. Υπήρχε άλλωστε και ψυχολόγος,
άρα και μια «έγκυρη» ματιά που θα επιβεβαίωνε την ψυχολογική ανωμαλία του
πράγματος. Αντί για αυτό βέβαια βρέθηκε να μιλά με γυναίκες απολύτως
ενημερωμένες για το θηλασμό και κυρίως απολύτως ενημερωμένες για την αρνητική
δημόσια εικόνα της γυναίκας που θηλάζει, όσο και για το καταναλωτικό περιβάλλον
που ενισχύει αυτή τη διαστρεβλωμένη εικόνα αρχίζοντας από το μαιευτήριο. Έτσι
δεν της προέκυψε το πανηγυράκι που επιθυμούσε.
Σε απογευματινή ραδιοφωνική εκπομπή του Τρίτου
Προγράμματος ήταν καλεσμένοι ο συλλέκτης Βλάσης Φρυσίρας και ο Θανάσης Μουτσόπουλος
προκειμένου να μιλήσουν/παρουσιάσουν την νέα έκθεση ζωγραφικής του μουσείου. Θα
προσπεράσω το σοφό ύφος του γηραιού μαικήνα της τέχνης και τις προσβλητικές
ετυμηγορίες του για τους νέους έλληνες καλλιτέχνες και θα θυμηθώ μόνο τη στιγμή
που η ραδιοφωνική παραγωγός τον ρώτησε για την παρουσία πολλών γυναικών
ζωγράφων στην έκθεση. Είπε ο σοφός γέροντας με την αργόσυρτη φωνή, πως τον ίδιο
δεν τον ενδιαφέρει αν ένα έργο το έχει κάνει άντρας ή γυναίκα. Κοιτά το έργο.
Και συνέχισε μιλώντας για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια γυναίκα που είναι
ζωγράφος από τη στιγμή που θα γίνει μητέρα και άρα
δεν θα έχει το χρόνο ή την αφοσίωση και δεν ξέρω τι άλλο χρειάζεται για να
ζωγραφίσει, στοιχεία που διαθέτουν με ευκολία οι άντρες καλλιτέχνες.
Αν ένα έργο το έχει φτιάξει άντρας ή γυναίκα
και πως το φύλο δεν έχει την παραμικρή σημασία για τη δημιουργία του είναι μια
προτάσεις που τις ακούω πάντα, ενώ φαίνεται πως αποτελούν μια απολύτως αποδεκτή άποψη
στην Ελλάδα. Την έχω ακούσει κι από γυναίκες δημιουργούς οι οποίες
δραστηριοποιήθηκαν (ή έστω προσπάθησαν) κυρίως τις δεκαετίες του ‘70 και του
’80. Πολλές φορές ενοχλούνται από την ερώτηση, σαν να τις προσβάλει μια πιθανή
διάσταση φεμινιστικής έστω «ματιάς» στο έργο τους.
Μέχρι εδώ.
