φθινόπωρο 2011

Κρύο

Δεν έχω βέβαια καμία τέτοια πρόθεση. Απολύτως. Ωστόσο είμαι αναγκασμένη. Το κρύο είναι αφόρητο. Κρυώνω συνέχεια. Όλη την ώρα. Όλα τα λεπτά και δευτερόλεπτα. Έκανα κάποιες ιατρικές εξετάσεις. Ο γιατρός με διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει κάποιο παθολογικό αίτιο. Με πονά η πλάτη μου, όλη την ώρα κυρτώνω το σώμα μου, πως αλλιώς να ζεσταθώ. Φορώ πολλά ρούχα, οι μασχάλες δεν κλείνουν, οι ώμοι έχουν συρρικνωθεί προς το λαιμό. Χτες το απόγευμα δοκίμασα να κάνω μπάνιο. Άναψα το καλοριφέρ, έφερα και ένα θερμαντικό σώμα μέσα στο λουτρό. Περίμενα να ζεσταθεί ο χώρος. Πέρασαν περίπου είκοσι λεπτά και δοκίμασα να βγάλω τη μάλλινη ζακέτα αυτή που φορώ κάθε μέρα πάνω από όλα τα ρούχα. Είναι μια ζακέτα πλεγμένη από χοντρό μαλλί. Έχει πυκνή πλέξη, κι ένα αρκετά συμπαθητικό χρώμα. Είναι γαλάζια. Απεχθάνομαι τις καφέ ζακέτες ίσως γενικά αυτό το χρώμα. Σοκολά ας πούμε. Ή καφέ ολέ. Κάτω από αυτή τη ζακέτα φορώ μια άλλη ζακέτα που κουμπώνει με φερμουάρ μέχρι τη βάση του λαιμού. Πολύ ωραία ζακέτα, θυμάμαι την είχα αγοράσει στην Πράγα σε ένα διήμερο ταξίδι. Είναι και αυτή μάλλινη. Κάπως πιο ελαφριά με ωραία μπορντό πλέξη. Μέσα από την τσέχικη ζακέτα μου φορώ ένα πουλόβερ. Με στενεύει λίγο, ίσως και να μην μου κάνει. Μοχέρ πουλόβερ, το είχα αγοράσει στις εκπτώσεις πριν από δυο χρόνια, τώρα νομίζω έχει αρχίσει να κάνει κομπάκια στους αγκώνες και στο στήθος. Απαλό μπεζ χρώμα και υπέροχη αίσθηση αφής ήταν ο κύριος λόγος που το αγόρασα. Ήταν ένα ακριβό πουλόβερ κι ας είχε έκπτωση πενήντα τις εκατό. Κάτω από το μοχέρ πουλόβερ μου φορώ ένα μαύρο βαμβακερό ζιβάγκο. Αυτό το ρούχο δεν θυμάμαι καθόλου πως βρέθηκε στη ντουλάπα. Το αγόρασα εγώ, ή μου το έφερε κάποιος δώρο; Δεν θυμάμαι ειλικρινά, καθόλου. Πάντως ήταν το πρώτο ρούχο που διάλεξα να φορέσω για να ζεσταθώ.

Μια μέρα ανατρίχιασε η πλάτη μου. Σκέφτηκα πως κρυώνω, ας βάλω ένα ζεστό ρούχο. Φόρεσα το μαύρο βαμβακερό ζιβάγκο. Η ανατριχίλα της πλάτης εξαπλώθηκε στο λαιμό και τα χέρια. Σκέφτηκα να φορέσω κάτι ακόμα. Αν θυμάμαι καλά εκείνες τις πρώτες μέρες που η ανατριχίλα εξαπλωνόταν στο σώμα μου δεν είχα καταφύγει στις μάλλινες επενδύσεις με τις ζακέτες, ειδικά στην αγαπημένη γαλάζια ζακέτα. Κυρίως φορούσα βαμβακερά στενά φανελάκια. Κάτω από τα διπλά φανελάκια με μακρύ και κοντό μανίκι φορούσα, ακόμα φορώ δηλαδή, ένα ισοθερμικό κορμάκι. Μαζί με το κορμάκι είχα αγοράσει κι ένα ισοθερμικό καλσόν, πάνω από το οποίο φορώ ένα μάλλινο κολάν. Και τα δυο είναι μαύρα, οπότε προσπαθώ οι χοντρές βαμβακερές φόρμες που φορώ από πάνω να έχουν συνήθως μπλε ή γκρι χρώμα. Οι ισοθερμικές επενδύσεις αποδείχτηκαν χρήσιμες, οφείλω να ομολογήσω ότι ανακουφίστηκα από την ανατριχίλα. Τώρα παλεύω με την αίσθηση του κρύου σώματος και του κρύου αέρα που το περιβάλλει. Με το κρύο.

Ναι, το κρύο μόνο. Δεν κατάφερα ποτέ να κάνω το μπάνιο. Μόλις έβγαλα τη γαλάζια ζακέτα, ο πόνος της πλάτης έγινε αφόρητος. Καμπούριασε το σώμα και οι ώμοι κόλλησαν στα αφτιά μου. Ο πόνος του κολικού στο έντερο με λύγισε, δεν υπάρχουν λέξεις, έχω πολλές φορές αποπειραθεί να τον περιγράψω. Είναι πάντα μια θαρραλέα πράξη να αλλάξω έστω τα ρούχα. Αυτοί οι δυο πόνοι, της πλάτης και του εντέρου εφορμούν κυριολεκτικά στο σώμα μόλις διαισθανθούν μια ανεπαίσθητη αλλαγή στη θερμοκρασία.

Ωστόσο είναι κυρίως το όνειρο το οποίο με απασχολεί. Ονειρεύτηκα ότι είχα ένα δέρμα με έντονη ροζ απόχρωση, πολύ λεπτό σαν φλούδα ροδάκινο. Καθόμουν δίπλα σε ένα άγαλμα. Ήταν ένα μνημείο για έναν εθνικό ποιητή. Ο γλύπτης είχε επιλέξει να σκαλίσει μια εντυπωσιακή ρεντιγκότα γύρω από το σώμα του ποιητή. Ο γιακάς ήταν ψηλός, έφτανε στα αφτιά, σχεδόν τα κάλυπτε, ενώ το πέτο ήταν εξαιρετικά φαρδύ, απλωνόταν σαν πεταλούδα στο στήθος. Το άγαλμα ανέπνεε ήρεμα, πολύ αργά με ένα ρυθμό σχεδόν μουσικό. Ήταν το εντυπωσιακό πέτο που χάριζε ξεχωριστή μεγαλοπρέπεια σε αυτή τη σπάνια αναπνοή. Προσπαθούσα κι εγώ να αναπνέω με τον ίδιο ρυθμό αλλά ήταν πολύ δύσκολο, κόντευα να σκάσω. Δεν μπορούσα να επιβραδύνω τόσο την αναπνοή μου αλλά για κάποιο λόγο έπρεπε οπωσδήποτε να συμμορφωθώ. Έπαιρνα μια βαθιά ανάσα ανοίγοντας σχεδόν όλο το στόμα μου. Μετά περίμενα την εκπνοή του αγάλματος. Κοκκίνιζα και ήμουν σίγουρη ότι θα πάθω ασφυξία. Στέγνωναν τα μάτια μου και στα αφτιά μου είχα έντονο πόνο, διαπεραστικό. Ακριβώς τη στιγμή που δεν άντεχα άλλο -η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και ήμουν σίγουρη ότι θα πεθάνω- το άγαλμα άφηνε την ανάσα του ελεύθερη στον αέρα με μια ήρεμη κ συρτή εκπνοή μέχρι να αρχίσει τη νέα βαθιά εισπνοή. Προσπαθούσα ειλικρινά. Ζαλίστηκα, το δέρμα μου έγινε μπλε. Το άγαλμα μου είπε ότι έπρεπε να φύγω από δίπλα του, να πάω στα άλλα αγάλματα της πόλης και να συντονίσω με αυτά την ανάσα μου. Σκέφτηκα ότι θα χαθώ σε αυτή την τεράστια πόλη. Δεν είχα ιδέα που ήταν τοποθετημένα τα άλλα αγάλματα. Αλλά ήταν μια ευκαιρία να αναπνεύσω όπως ήθελα εγώ. Ξύπνησα.

Το γνωρίζω βέβαια ότι δεν έχω κανένα λόγο να κρυώνω τόσο πολύ. Είναι Μάιος.