κείμενο για το έργο του Δημήτρη Ιωάννου, CMYK Series Η Συλλογή, gallery Ιλεάνα Τούντα
Δεσποινίς Ζ. είναι το ψευδώνυμο της Τέχνης
Δεσποινίς Ζ. είναι το ψευδώνυμο της Τέχνης
Η δεσποινίς Ζ. θα παντρευόταν τον πρίγκιπα Μ.
Ωστόσο υπήρχε το πρόβλημα της ταπεινής καταγωγής της οπότε αποφασίστηκε από
τους ειδικούς σχετικά με θέματα βασιλικού πρωτοκόλλου πως θα έπρεπε η δεσποινίς
Ζ. να αντιμετωπίσει με επιτυχία μια δοκιμασία εντελώς τυπική βέβαια, αλλά
αναγκαία, μια πρόταση που έγινε δεκτή με μεγάλη αμηχανία από τη δεσποινίδα Ζ.
ενώ ακόμα και η Βασιλική Οικογένεια είχε ενδοιασμούς, κατανοούσαν όμως την
απαραίτητη εφαρμογή μιας τέτοιας πρότασης και έλπιζαν ότι με το πέρασμα του
χρόνου όλοι θα αποσιωπούσαν ή ακόμα καλύτερα θα ξεχνούσαν αυτή την ενοχλητική
περιπέτεια.
Στην υψηλότερη κερκίδα μιας ξύλινης εξέδρας
που κατασκευάστηκε και στήθηκε για αυτό ακριβώς το σκοπό, η δεσποινίς Ζ. θα
έμενε γυμνή, εντελώς, για 24 ώρες μέρα και νύχτα, ενώ όποιος ήθελε θα μπορούσε να την πάρει «μια αγκαλιά»
-όπως ονομάστηκε τελικά η διαδικασία- εφόσον δεν θα τον/την ενοχλούσε το
γεγονός ότι θα υπήρχε πλήρη τηλεοπτική κάλυψη, ενώ για αυτό το λόγο είχαν
στηθεί τουλάχιστον δεκαπέντε κάμερες σε διάφορα σημεία καθώς και ειδικά φώτα,
μεγάλοι προβολείς δηλαδή που φώτιζαν εντυπωσιακά όσο και εξονυχιστικά θα έλεγε
κανείς την εξέδρα.
Αυτή η εξέδρα ήταν μάλλον μια παράξενη
κατασκευή. Είχε δέκα κερκίδες, πολύ στενές όμως, σχεδόν δεν μπορούσες να
κάτσεις, ενώ κάθε κερκίδα απείχε από την άλλη σχεδόν ένα μέτρο. Έτσι η
τελευταία κερκίδα στην οποία έστεκε γυμνή η δεσποινίς Ζ. βρισκόταν τουλάχιστον
10 μέτρα από το έδαφος, ήταν απότομη και επικίνδυνη για την ακρίβεια. Η
δεσποινίς Ζ. έπασχε σοβαρά από υψοφοβία έτρεμε από το φόβο της δηλαδή, τόσους
πολλούς φόβους είναι η αλήθεια. Ίσως και να κρύωνε. Σκέφτηκε ότι ήταν πολύ
αδύνατη και αύριο οι εφημερίδες θα έγραφαν ότι η μελλοντική πριγκίπισσα είναι
ανορεξική, αλλά τώρα δεν προλάβαινε να το διορθώσει, τα σκέφτηκε όλα αυτά τη
στιγμή που η Βασιλική Οικογένεια κάθισε χαμηλά στην πρώτη κερκίδα, ώστε όλα τα
μέλη της να παρακολουθήσουν τη διαδικασία.
Ο πρώτος που ανέβηκε στην εξέδρα για να πάρει
«μια αγκαλιά» τη δεσποινίδα Ζ. ήταν ο αρραβωνιαστικός της, ο ευγενικός
πρίγκιπας Μ. που την κράτησε τρυφερά πολύ ώρα και της υποσχέθηκε ένα υπέροχο
ταξίδι ξεκούρασης αμέσως μόλις τελείωνε αυτή η ενοχλητική αλλά απαραίτητη
διαδικασία, την ευχαρίστησε επίσης που το έκανε αυτό για χάρη του, δεν ξέχασε
όμως να της τονίσει τη σημασία που είχε για τους απλούς πολίτες μια τόσο
γενναία εθελοντική πράξη αγάπης από τη μελλοντική τους πριγκίπισσα, μια πράξη
με το συμβολικό τίτλο «μια αγκαλιά».
Στην αρχή δεν πήγαινε αρκετός κόσμος όπως
έλπιζε η Βασιλική Οικογένεια. Είχε περάσει μια ώρα και είχαν πάει μόνο δέκα
άνθρωποι, οι οποίοι είχαν διστακτικά αγγίξει το σώμα της δεσποινίδας Ζ. ενώ δεν
την κοίταγαν ούτε στα μάτια, ψέλλιζαν «συγνώμη κυρία» και έφευγαν
ντροπιασμένοι, τηρώντας όμως τη συμφωνία πως όποιος τελείωνε την «μια αγκαλιά» με τη δεσποινίδα Ζ. άφηνε
στην κερκίδα ένα άδειο τενεκεδάκι, ένα τενεκεδάκι από κάποια κονσέρβα ίσως. Η
δεσποινίς Ζ. την περισσότερη ώρα έμενε μόνη της και γυμνή στην κερκίδα, ενώ η
Βασιλική Οικογένεια που έλπιζε σε μια εντυπωσιακή δοκιμασία με ισχυρό το
στοιχείο του ανθρώπινου μελοδράματος, παρακολουθούσε διακριτικά βέβαια όσο και
αμήχανα τον διάσημο σκηνοθέτη που είχαν προσλάβει για να καλύψει τη
συγκεκριμένη παραγωγή να βαριέται ακόμα κι αυτός.
Τότε προσφέρθηκε ο προσωπικός και καλύτερος
φίλος του πρίγκιπα Μ. να ανέβει κι αυτός στην εξέδρα να πάρει τη δεσποινίδα Ζ.
«μια αγκαλιά», ελπίζοντας ότι ως κόμης
μέλος κι αυτός της Βασιλικής Οικογένειας θα προσέθετε ένα στοιχείο
κρυφού οικογενειακού δράματος, ενώ το ίδιο το γεγονός θα είχε ακριβώς τη
σκανδαλοθηρική χροιά που τόσο είχε ανάγκη η συγκεκριμένη δοκιμασία για να
ανέβει η θεαματικότητα προτού αναπόφευκτα κατρακυλήσει στο βάραθρο της
μικροαστικής τηλεοπτικής αδιαφορίας.
Πράγματι ο κόμης Β. ανέβηκε όλες τις κερκίδες
της εξέδρας έφτασε στη δεσποινίδα Ζ. αλλά δεν την πήρε «μια αγκαλιά» ακριβώς.
Είχε μαζί του ένα είδος μηχανισμού με τέσσερις έλικες τους οποίους έθεσε σε
κίνηση με χειροκίνητο μοχλό, έδεσε με έναν κόκκινο ιμάντα τη γυμνή δεσποινίδα
Ζ. στο σώμα του, οι έλικες υψώθηκαν και σήκωσαν και τους δυο μαζί στον αέρα. Ο
κόμης Β. οδηγούσε τους έλικες με ένα μικρό πηδάλιο, η δεσποινίς Ζ. ήταν εμφανώς
τρομοκρατημένη μιας και φοβόταν τόσο πολύ το ύψος. Ο μηχανισμός έκανε μια
απότομη βουτιά και χάθηκε σε μια αβυσσαλέα χαράδρα στα έγκατα της γης, την ώρα
που ο σκηνοθέτης ούρλιαζε απελπισμένος γιατί χάθηκαν πλέον από όλες τις κάμερες
που κατέγραφαν την παράξενη αυτή πτήση. Στα έγκατα της γης η ζέστη ήταν αφόρητη
και το γυμνό σώμα της δεσποινίδας Ζ. σχεδόν κάηκε, αντίθετα ο κόμης Β. είχε
εξοπλιστεί με μια ειδική φόρμα που τον προστάτευε από την αποπνικτική ζέστη και
τις φλόγες, όσο και από το κρύο, γεγονός που αποδείχτηκε εξαιρετικά χρήσιμο
γιατί ο μηχανισμός εκτινάχθηκε απότομα από τα έγκατα της γης στον ουρανό κι
ακόμα πιο ψηλά στα όρια του διαστήματος. Οι κάμερες ίσα που πρόλαβαν να
παρακολουθήσουν την ξέφρενη πτήση, και το τρομοκρατημένο πρόσωπο της
δεσποινίδας Ζ. εμφανίστηκε πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες του πλανήτη. Το
σώμα της πάγωσε. Ο κόμης Β. έλυσε το δικό του σώμα από το μηχανισμό με τους
έλικες άνοιξε ένα αλεξίπτωτο και έπεσε με ασφάλεια στη γη την ώρα που ο
κατεστραμμένος μηχανισμός με τους έλικες άρχιζε την ελεύθερη ιλιγγιώδη πτώση
του. Η δεσποινίς Ζ. έκλαιγε απελπισμένη, προσπάθησε να πιάσει το πηδάλιο,
ένιωσε ένα φριχτό τσούξιμο στις παλάμες της, χρειάστηκαν μερικά δευτερόλεπτα
για να καταλάβει ότι ο κόμης Β. δεν ήταν τελικά ο καλύτερος φίλος του πρίγκιπα
Μ. ότι προφανώς ήθελε να τη σκοτώσει, το πηδάλιο ήταν αλειμμένο με οξύ που της
έκαψε τις παλάμες, δεν άντεχε να το κρατά άλλο, η απελπισία της όταν
συνειδητοποίησε τον επικείμενο θάνατό της ήταν αβάσταχτη, έκλαιγε και ζητούσε
τον πρίγκιπα Μ. Καθώς έπεφτε, κι ενώ όλοι στο έδαφος παρακολουθούσαν με την
ανάσα κομμένη το δράμα, οι κάμερες κατέγραφαν τα πάντα, ο πρίγκιπας Μ. έτρεξε
προς το σημείο που φαινόταν ότι θα τσακιστεί ο μηχανισμός, αλλά και το λιπόθυμο
σώμα της δεσποινίδας Ζ. που έπεφτε με την πλάτη. Την τελευταία στιγμή ο
μηχανισμός φάνηκε να σταθεροποιείται καθώς δύο από τους έλικες άρχισαν να
λειτουργούν, ενώ όλοι διέκριναν έναν ελαστικό ιμάντα δεμένο στον αστράγαλο της
δεσποινίδας Ζ. ο οποίος συγκράτησε την πτώση της, αν και η λιποθυμία την έριξε
τελικά στο χώμα σαν κούκλα. Στην αγκαλιά του πρίγκιπα Μ. η δεσποινίς Ζ.
συνήλθε, έκλαιγε έντρομη και φανερά καταπονημένη. Ο πρίγκιπας Μ. την κράτησε
όσο του επέτρεψε το πρωτόκολλο και της είπε όσο πιο ήρεμα μπορούσε βέβαια ότι
εκείνη έπρεπε να συνεχίσει, είχαν περάσει μόνο δυο από τις είκοσι-τέσσερις ώρες
που θα διαρκούσε η δοκιμασία της, σημασία όμως είχε ότι ήταν καλά στην υγεία
της, μόνο δύναμη και θάρρος χρειαζόταν και σύντομα όλα θα τελειώναν. Η
δεσποινίς Ζ. κατάφερε να σηκωθεί και προχώρησε μόνη της προς την εξέδρα. Το
σώμα της ήταν γεμάτο εκδορές και μελανιές.
Αν και ο κόμης Β. αποδείχτηκε τελικά εχθρός
του πρίγκιπα Μ. και οι εφημερίδες κατακλύστηκαν από άρθρα με το ψυχολογικό
προφίλ της γαλαζοαίματης φιλία τους, η αποτρόπαια πράξη του έφερε ακριβώς τα
αποτελέσματα που ποθούσε η Βασιλική Οικογένεια. Πλήθος κόσμου συνέρρευσε για να
πάρει «μια αγκαλιά» τη δεσποινίδα Ζ. μόνο που ήταν πια φανερό ότι η ερμηνεία
της αγκαλιάς είχε εμπλουτιστεί με κάθε λογής φαντασίωση, εκτοξεύοντας την
τηλεθέαση σε εξωφρενικά ποσοστά. Εκατοντάδες άνθρωποι, άντρες και γυναίκες
διαφόρων ηλικιών αλλά και μικρά παιδιά, σκαρφάλωσαν στην εξέδρα για να πάρουν
«μια αγκαλιά» τη δεσποινίδα Ζ. με τρόπους που ξεπερνούν την πιο αχαλίνωτη
φαντασία. Η δεσποινίς Ζ. πέθανε δύο ώρες περίπου πριν λήξει η δοκιμασία που της
επέβαλε το βασιλικό πρωτόκολλο, ένας θάνατος που χαρακτηρίστηκε ως παράξενος
αλλά και αναπόφευκτος -τουλάχιστον έτσι τον κατέγραψαν οι κάμερες- λίγο πριν το
ξημέρωμα σε ένα δάσος γεμάτο λάσπη όπου την είχε σύρει κάποια κυρία Σ.
εξαιρετικά εύπορη όπως αποδείχτηκε στις συνεντεύξεις που έδωσε εκ των υστέρων,
είχε προλάβει άλλωστε να παραγγείλει και να κατασκευάσει ένα πανάκριβο αμαξάκι
από μασίφ ξύλο βελανιδιάς, χωρίς τροχούς γιατί το έσερνε υποχρεωτικά η
δεσποινίς Ζ. όσο η κυρία Σ. την κρατούσε αγκαλιά βέβαια, η ίδια ωστόσο ήταν
ντυμένη με ειδικές γαλότσες για τη λάσπη αλλά και ζεστό παλτό που την
προστάτευε από το υγρό κρύο του δάσους το ξημέρωμα. Η δεσποινίς Ζ. ξεψύχησε έξω
από το πολυτελές σπίτι της κυρίας Σ. αγκαλιάζοντας η ίδια το φριχτά
ταλαιπωρημένο και κακοποιημένο σώμα της, δίπλα στο κλειστό γκαράζ της εξοχικής
βίλας στο σημείο που την υποχρέωσε η κυρία Σ. να «παρκάρει» το ξύλινο αμαξάκι,
«μόνο για πέντε λεπτά» της είχε πει, μέχρι να (την) επιστρέψει στην εξέδρα,
προκειμένου να παραμείνει τον ελάχιστο χρόνο που τη χώριζε πλέον από το να
μεταμορφωθεί σε πριγκίπισσα.
Αμέσως μετά την κηδεία, που ήταν διακριτική
και χωρίς τηλεοπτική κάλυψη, ο θλιμμένος πρίγκιπας διέταξε και έστησαν ένα
σεμνό μνημείο με τα εκατοντάδες άδεια τενεκεδάκια που μαζεύτηκαν και συμβόλιζαν
την επίσκεψη όσο και τη «μια αγκαλιά» των απλών πολιτών προς τη δεσποινίδα Ζ.
