Είναι μια αδιάκοπη οπισθοδρόμηση.
Όπως όταν μασουλάς ένα γαριδάκι, διασχίζεις τη ζωή σου.
Απόσπασμα από μια μαύρη μεταλλική πόρτα εισόδου διακοσμημένη με θαμπό τζάμι.
Τετάρτη 22 Απριλίου 2009
Τρίτη 21 Απριλίου 2009
χειμώνας 2009
Μου σέρβιρε ένα πράσινο ζελέ σε σχήμα μπρικ, μικρές διάφανες γυαλιστερές πράσινες μπαλίτσες μόνο που αντί για τα αυγά ψαριού ήταν ένα ζελέ. Έπλεε σε γάλα καρύδας. Με κοίταξε με τα εξωτικά σχιστά μάτια, μου είπε κάτι ανάμεσα σε ελληνικά και αγγλικά και μετά περίμενε να φάω έστω μια κουταλιά. Έβαλα περισσότερο ζελέ στο κουταλάκι, προσπαθώντας να αποφύγω το γάλα καρύδας που σιχαίνομαι όπως άλλωστε γενικά το γάλα, πόσο μάλλον το γλυκερό ζουμί της καρύδας, και κατάπια. Δεν αισθάνθηκα άλλη γεύση στο στόμα μου πέρα από το γάλα. Το ζελέ ήταν σαν ένα τίποτα. Δέκα λεπτά πέρασαν και η ναυτία εμφανίστηκε ήρεμα σχεδόν χαλαρά, αν είναι δυνατόν, τόση εξικοίωση πια.
Είναι οκτώ μηνών έγκυος και όμως περιφέρει αλύγιστη τη μεγάλη στρογγυλή κοιλιά της δεξιά κι αριστερά στην κουζίνα ετοιμάζοντας τα πιάτα, τα πηρούνια, τα μαχαίρια και τις χαρτοπετσέτες τυπωμένες με μωβ ανθάκια. Ο πρωτότοκος γιος της είναι σχεδόν πέντε χρονών και την ακολουθεί συνέχεια μουρμουρίζοντας. Κλαψουρίζει κάτι που δεν καταλαβαίνω.
- Μα, τι σου λέει, την ρωτάω.
- Ψάχνει.
- Τι ψάχνεις να σε βοηθήσω εγώ, ρωτάω και απευθύνομαι σε εκείνον.
- Θέλω τη φαρέτρα μου.
Ωστόσο μου εξηγεί η μητέρα του ότι δεν θέλει απλώς τη φαρέτρα του, θέλει να την βρει εκεί που την έχει αφήσει, στο συγκεκριμένο σημείο από το οποίο την μετακινήσαμε για να μεταφέρουμε και να στρώσουμε το εορταστικό τραπέζι των γενεθλίων του πατέρα του, στο κέντρο του σαλονιού, μεσημέρι Κυριακής. Σκέφτομαι ότι δεν θυμάμαι να είδα μια φαρέτρα στο σαλόνι ή εν πάση περιπτώση αυτό που στο μυαλό μου έχει εντυπωθεί ως μια φαρέτρα. Ο πατέρας του ανοιγεί τη μπαλκονόπορτα της βεράντας κι έρχεται μέσα, μόλις έχει τελειώσει το τσιγάρο του.
- Πάμε να τη βρούμε, του λέει.
- Δεν θα τη βρούμε, του απαντάει. Η φαρέτρα μου έχει χαθεί για πάντα, θα χάσω όλα τα όπλα μου.
Σε δυο λεπτά έχουν γυρίσει από το παιδικό δωμάτιο ενώ ο μικρός σέρνει μια τεράστια μαύρη τσάντα, σαν σακούλα ακριβώς στο ύψος του. Έχει περάσει το μαύρο λουρί της σακούλας-φαρέτρας στην πλάτη του και ξέπνοος την απιθώνει στο κέντρο του σαλονιού.
- Αυτή είναι η φαρέτρα σου λοιπόν, του λέω.
- Βέβαια και είναι πολύ μεγάλη. Θα σου δείξω τι έχει μέσα.
Βγάζει και μου δείχνει πλαστικά σπαθιά και ασπίδες που έχουν όμως συγκεκριμένα ονόματα, τα ονόματα του φανταστικού ή παραμυθένιου ή σελιλόιντ ήρωα.
- Το σπαθί του Φρόντο που γίνεται μπλε όταν πλησιάζουν τα Ορκ, το σπαθί των Τζεντάι που γίνεται κόκκινο, το σπαθάκι του Πήτερ Παν, αυτό είναι του ιππότη, αλλά δεν μου είπε όνομα σε αυτό και φάνηκε προβληματισμένος για την ισχύ του όπλου του.
Απιθώνει τη «φαρέτρα» του στο κέντρο του σαλονιού κι από εκεί την παίρνει ξανά να την πάει ο ίδιος στο δωμάτιο του καθώς η μητέρα του μου εξηγεί ότι η μεγάλη μαύρη σακούλα είναι στην πραγματικότητα (πραγματικότητα;) σάκος για τα άπλυτα αγορασμένος από το ΙΚΕΑ με τη σύμφωνη πάντα γνώμη του μικρού ότι αποτελεί μια θαυμάσια φαρέτρα στην οποία θα αποθηκεύει όλα τα όπλα του έτσι ώστε αληθινά αυτή τη φορά να μην είναι υποχρεωμένη η μητέρα του να τα μαζεύει από διάφορα σημεία μέσα στο σπίτι. Ο μικρός έμοιαζε με χελώνα με μαύρο καβούκι καθώς ήδη εξαντλημένος από την προσπάθεια να την φέρει στο σαλόνι ώστε να την σηκώσει από το ακριβές σημείο από το οποίο την είχε αφήσει, πριν από τη δική μας ανάρμοστη μετακίνηση τελικά την επιστρέφει στο δωμάτιο του.
Γύρισα σπίτι αργά το απόγευμα σκασμένη από το φαγητό και την τούρτα, έχοντας να αντιμετωπίσω εκτός από τη δυσπεψία και τη μελαγχολία της Κυριακής. Έπιασα να διαβάζω το βιβλίο που είχα αφήσει. Ένας Κροάτης, πρώην στρατιώτης (σχεδόν φανταστικός) αφηγήται την αίσθηση που προκύπτει από το χώμα όταν σέρνεσαι πάνω του, τη σημασία της γήινης αναγλυφικότητας στη διάρκεια της μάχης.
Του απάντησε ο πολεμικός φωτορεπόρτερ επίσης ήρωας του βιβλίου ότι αυτό λέγεται «αμφιβολία του τοπίου».
Απελπισία: η έλλειψη ελπίδας και προσδοκίας
Άπελπις: αυτός που δεν έχει ελπίδα
Αλεπού
Πλεύση
Πλέω
Πλοίο
Άλπεις
Εύελπις
Ελπίς
Λπ
- Έχει σώμα η γλώσσα έτσι δεν είναι; Θέλω να σε ρωτήσω πολλές φορές ακόμα, δεν είμαι τρελλή έτσι δεν είναι; Έχει σώμα, σαν να λέμε χέρια, πόδια, κάθε συλλαβή σε κάθε λέξη εμπεριέχει μια εμπειρία. Όπως οι άκρες από τα δάχτυλα, αποθηκεύουν αισθήσεις.
- Δεν είμαι σίγουρος, μου είπε μέσα από τον υπερφορτωμένο μακρόκοσμο του περιπτέρου του. Μου έδωσε τα ρέστα μου, τα πήρα από το γυάλινο διάφανο μεγάλο «πιάτο», πήρα και την καρτοκινητή μου σύνδεση με τον κόσμο (όλο τον κόσμο;), πήρα και τη σοκολάτα SERANO.
Είναι οκτώ μηνών έγκυος και όμως περιφέρει αλύγιστη τη μεγάλη στρογγυλή κοιλιά της δεξιά κι αριστερά στην κουζίνα ετοιμάζοντας τα πιάτα, τα πηρούνια, τα μαχαίρια και τις χαρτοπετσέτες τυπωμένες με μωβ ανθάκια. Ο πρωτότοκος γιος της είναι σχεδόν πέντε χρονών και την ακολουθεί συνέχεια μουρμουρίζοντας. Κλαψουρίζει κάτι που δεν καταλαβαίνω.
- Μα, τι σου λέει, την ρωτάω.
- Ψάχνει.
- Τι ψάχνεις να σε βοηθήσω εγώ, ρωτάω και απευθύνομαι σε εκείνον.
- Θέλω τη φαρέτρα μου.
Ωστόσο μου εξηγεί η μητέρα του ότι δεν θέλει απλώς τη φαρέτρα του, θέλει να την βρει εκεί που την έχει αφήσει, στο συγκεκριμένο σημείο από το οποίο την μετακινήσαμε για να μεταφέρουμε και να στρώσουμε το εορταστικό τραπέζι των γενεθλίων του πατέρα του, στο κέντρο του σαλονιού, μεσημέρι Κυριακής. Σκέφτομαι ότι δεν θυμάμαι να είδα μια φαρέτρα στο σαλόνι ή εν πάση περιπτώση αυτό που στο μυαλό μου έχει εντυπωθεί ως μια φαρέτρα. Ο πατέρας του ανοιγεί τη μπαλκονόπορτα της βεράντας κι έρχεται μέσα, μόλις έχει τελειώσει το τσιγάρο του.
- Πάμε να τη βρούμε, του λέει.
- Δεν θα τη βρούμε, του απαντάει. Η φαρέτρα μου έχει χαθεί για πάντα, θα χάσω όλα τα όπλα μου.
Σε δυο λεπτά έχουν γυρίσει από το παιδικό δωμάτιο ενώ ο μικρός σέρνει μια τεράστια μαύρη τσάντα, σαν σακούλα ακριβώς στο ύψος του. Έχει περάσει το μαύρο λουρί της σακούλας-φαρέτρας στην πλάτη του και ξέπνοος την απιθώνει στο κέντρο του σαλονιού.
- Αυτή είναι η φαρέτρα σου λοιπόν, του λέω.
- Βέβαια και είναι πολύ μεγάλη. Θα σου δείξω τι έχει μέσα.
Βγάζει και μου δείχνει πλαστικά σπαθιά και ασπίδες που έχουν όμως συγκεκριμένα ονόματα, τα ονόματα του φανταστικού ή παραμυθένιου ή σελιλόιντ ήρωα.
- Το σπαθί του Φρόντο που γίνεται μπλε όταν πλησιάζουν τα Ορκ, το σπαθί των Τζεντάι που γίνεται κόκκινο, το σπαθάκι του Πήτερ Παν, αυτό είναι του ιππότη, αλλά δεν μου είπε όνομα σε αυτό και φάνηκε προβληματισμένος για την ισχύ του όπλου του.
Απιθώνει τη «φαρέτρα» του στο κέντρο του σαλονιού κι από εκεί την παίρνει ξανά να την πάει ο ίδιος στο δωμάτιο του καθώς η μητέρα του μου εξηγεί ότι η μεγάλη μαύρη σακούλα είναι στην πραγματικότητα (πραγματικότητα;) σάκος για τα άπλυτα αγορασμένος από το ΙΚΕΑ με τη σύμφωνη πάντα γνώμη του μικρού ότι αποτελεί μια θαυμάσια φαρέτρα στην οποία θα αποθηκεύει όλα τα όπλα του έτσι ώστε αληθινά αυτή τη φορά να μην είναι υποχρεωμένη η μητέρα του να τα μαζεύει από διάφορα σημεία μέσα στο σπίτι. Ο μικρός έμοιαζε με χελώνα με μαύρο καβούκι καθώς ήδη εξαντλημένος από την προσπάθεια να την φέρει στο σαλόνι ώστε να την σηκώσει από το ακριβές σημείο από το οποίο την είχε αφήσει, πριν από τη δική μας ανάρμοστη μετακίνηση τελικά την επιστρέφει στο δωμάτιο του.
Γύρισα σπίτι αργά το απόγευμα σκασμένη από το φαγητό και την τούρτα, έχοντας να αντιμετωπίσω εκτός από τη δυσπεψία και τη μελαγχολία της Κυριακής. Έπιασα να διαβάζω το βιβλίο που είχα αφήσει. Ένας Κροάτης, πρώην στρατιώτης (σχεδόν φανταστικός) αφηγήται την αίσθηση που προκύπτει από το χώμα όταν σέρνεσαι πάνω του, τη σημασία της γήινης αναγλυφικότητας στη διάρκεια της μάχης.
Του απάντησε ο πολεμικός φωτορεπόρτερ επίσης ήρωας του βιβλίου ότι αυτό λέγεται «αμφιβολία του τοπίου».
Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009
φθινόπωρο 2008
Το σπίτι είναι κρύο.
Τα χέρια μου είναι παγωμένα.
Σιχαίνομαι αυτόν τον καιρό, εκεί έξω.
από το βιβλίο Κράτα μια Ομπρέλα, της Ελένης Κυραρίνη
εκδόσεις Σβούρα, Αθήνα 1979
Νομίζω ότι το σύντομο δελτίο ειδήσεων θα είναι μια λύση. Βροχερός θα είναι ο καιρός αλλά θα έχουμε νοτιάδες οπότε θα είναι αποπνικτική η ατμόσφαιρα. Είναι Δεκέμβρης μήνας και ο καιρός σχεδόν εμετικός. Δηλαδή, η ναυτία είναι εμφανής κάθε μέρα, δεν με αφήνει σε ησυχία. Και προφανώς δεν θα αλλάξει. Η σιωπή του χιονιού. Αλλά δεν είμαι τόσο τυχερή.
από το βιβλίο Κράτα μια Ομπρέλα, της Ελένης Κυραρίνη
εκδόσεις Σβούρα, Αθήνα 1979
Στις παλάμες μου είχε κολλήσει ο κυμάς καθώς έπλαθα τα γιουβαρλάκια. Ίσως έπρεπε να βάλω κι άλλο ένα αυγό, σκέφτηκα. Συνέχισα έτσι, τα ετοίμασα, τα έριξα στο βραστό νερό. Όταν τελείωσαν, τα άφησα λίγο να κρυώσουν και ετοίμασα το αυγολέμονο. Άκουγα μουσική και συγκράτησα το στίχο «κι άντε μονάχη στον πρωραίον ιστό να κρεμαστείς».
από το βιβλίο Υπερμετρωπία, της Ελένης Κυραρίνη
εκδόσεις Σβούρα, Αθήνα 1992
- Μια χαρά είναι το φαγητό.
- Χάλια είναι.
- Τι να βάλω να φάω τότε;
- Έχει στο ψυγείο μπρόκολο βραστό.
- Καλά.
από το βιβλίο Το ρολόι στο δεξί, της Ελένης Κυραρίνη
εκδόσεις Σβούρα, Αθήνα 2001
Τα χέρια μου είναι παγωμένα.
Σιχαίνομαι αυτόν τον καιρό, εκεί έξω.
από το βιβλίο Κράτα μια Ομπρέλα, της Ελένης Κυραρίνη
εκδόσεις Σβούρα, Αθήνα 1979
Νομίζω ότι το σύντομο δελτίο ειδήσεων θα είναι μια λύση. Βροχερός θα είναι ο καιρός αλλά θα έχουμε νοτιάδες οπότε θα είναι αποπνικτική η ατμόσφαιρα. Είναι Δεκέμβρης μήνας και ο καιρός σχεδόν εμετικός. Δηλαδή, η ναυτία είναι εμφανής κάθε μέρα, δεν με αφήνει σε ησυχία. Και προφανώς δεν θα αλλάξει. Η σιωπή του χιονιού. Αλλά δεν είμαι τόσο τυχερή.
από το βιβλίο Κράτα μια Ομπρέλα, της Ελένης Κυραρίνη
εκδόσεις Σβούρα, Αθήνα 1979
Στις παλάμες μου είχε κολλήσει ο κυμάς καθώς έπλαθα τα γιουβαρλάκια. Ίσως έπρεπε να βάλω κι άλλο ένα αυγό, σκέφτηκα. Συνέχισα έτσι, τα ετοίμασα, τα έριξα στο βραστό νερό. Όταν τελείωσαν, τα άφησα λίγο να κρυώσουν και ετοίμασα το αυγολέμονο. Άκουγα μουσική και συγκράτησα το στίχο «κι άντε μονάχη στον πρωραίον ιστό να κρεμαστείς».
από το βιβλίο Υπερμετρωπία, της Ελένης Κυραρίνη
εκδόσεις Σβούρα, Αθήνα 1992
- Μια χαρά είναι το φαγητό.
- Χάλια είναι.
- Τι να βάλω να φάω τότε;
- Έχει στο ψυγείο μπρόκολο βραστό.
- Καλά.
από το βιβλίο Το ρολόι στο δεξί, της Ελένης Κυραρίνη
εκδόσεις Σβούρα, Αθήνα 2001
καλοκαίρι 2008
Η λέξη «είναι» γραμμένη με γαλάζια κιμωλία.
Πάτερν με γραμμή μπεζ και καφέ-ολέ άνθη.
Πατερ, στο τέλος της λέξης, τρόμαξα. Μα θέλω να γράψω για κάτι τόσο αφελές και να που παρ’ολίγο θα ήταν αλλιώς. Ας το έγραφα αγγλικά από την αρχή, θα ήταν άλλωστε και πιο σωστό. Pattern. Καμία σχέδη με father. Κι όμως, τα φωνήεντα είναι στην ίδια θέση.
- Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά, μου είπες.
- Πάμε να δούμε αν το καθάρισες έτσι όπως πρέπει, αντέτεινα ανίσχυρα και με διάθεση να αστιευτώ έτσι για να σε πειράξω. Κατέβηκα τα μπεζ σκαλοπάτια, μάρμαρο Καλιφόρνιας μου είχες πει την πρώτη φορά που ήρθαμε να δούμε το σπίτι θα είναι τώρα τρία χρόνια, τα κατέβηκα σχεδόν χοροπηδηχτά.
Γλυστράω στο σεντόνι, με το σεντόνι. Μπερδεύομαι μέσα στο λευκό βαμβακερό, κοιτάω το φως να γλυστράει κι αυτό από τη μπακλονόπορτα. Το κοιτώ κάτω από το σεντόνι και είναι αχνό, είναι μαλακό είναι κάπως παιδικό. Ακουμπώ το κεφάλι μου στο ανατομικό μαξιλάρι, είναι τόσο ανακουφιστικό σκέφτομαι.
Έφερες ροζέ κρασί χύμα σε πλαστικό μπουκάλι.
- Μα γιατί δεν αγόρασες κρασί σε κανονικό μπουκάλι;
Είναι πιο φτηνό θα ήθελες να μου πεις αλλά αυτό που είπες ήταν ότι μπορούμε να το βάλουμε σε μια κανάτα.
- Έχω μια κανάτα, είπα.
- Αλλά θα εξατμιστεί, θα ήταν καλύτερα ένα μπουκάλι.
- Να, έλα να δεις τα μπουκάλια που έχουμε, είναι πιο ωραία από τις κανάτες.
Με ακολούθησες στο δωμάτιο μέσα, το «παιδικό», ωστόσο τώρα διαθέτει ένα μπεζ καναπέ για τους φιλοξενούμενους γεμάτο ασιδέρωτα ρούχα, ένα λευκό παλαιό γραφείο με μαύρη καρέκλα την οποία χρειάστηκε να παραμερίσω για να ανοίξω τη ντουλάπα που έχω φυλαγμένα τα «γυαλικά» και σου έδειξα τρία μπουκάλια. Το πρώτο ήταν ένα παλαιό αντικέ από πολύ λεπτό κι εύθραυστο γυαλί με χρυσές γραμμούλες, στο δεύτερο η βάση του ήταν πολύ πλατιά και στρογγυλή αρκετά βαρύ μπουκάλι και τέλος στο τρίτο η πολύγωνη βάση του ανέβαινε τριγωνικά και κατέληγε σε ένα βαρύ ολοστρόγγυλο πώμα (πτώμα, να! άξαφνα το σώμα της γλώσσας). Διάλεξες το τρίτο. Το πήραμε στην κουζίνα, προσεκτικά άδειασες το κρασί από το πλαστικό στο πολύγωνο γυάλινο. Διαπιστώσαμε ότι η βάση του ήταν πλατιά και δεν χωρούσε στα ράφια της πόρτας του ψυγείου. Απολαμβάνω να στέκομαι λίγο παράμερα να σε κοιτώ όταν προσπαθείς να γίνεις πρακτικός, να δώσεις λύση σε καθημερινά και κάπως άσκοπα πράγματα.
Μοιάζει με το λάστιχο στην πόρτα του ψυγείου. Είναι μια χάραξη βαθιά, καμπύλη, μάλλον λευκή. Κάποια στιγμή έγινε διάφανη σαν νερό.
Αίσθηση που σχετίζεται με συγκεκριμένη περιοχή σώματος. Γύρω γύρω από την κοιλιά, αυτό το κομμάτι του κορμού, κάτω από το στήθος μέχρι κάτω από την κοιλιά περιμετρικά. Η σπονδυλική στήλη. Σχετίζεται με ερωτική κάπως μνήμη. Αλλά και σαν έλειψη ενός ερωτικού αντικειμένου.
Πάτερν με γραμμή μπεζ και καφέ-ολέ άνθη.
Πατερ, στο τέλος της λέξης, τρόμαξα. Μα θέλω να γράψω για κάτι τόσο αφελές και να που παρ’ολίγο θα ήταν αλλιώς. Ας το έγραφα αγγλικά από την αρχή, θα ήταν άλλωστε και πιο σωστό. Pattern. Καμία σχέδη με father. Κι όμως, τα φωνήεντα είναι στην ίδια θέση.
- Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά, μου είπες.
- Πάμε να δούμε αν το καθάρισες έτσι όπως πρέπει, αντέτεινα ανίσχυρα και με διάθεση να αστιευτώ έτσι για να σε πειράξω. Κατέβηκα τα μπεζ σκαλοπάτια, μάρμαρο Καλιφόρνιας μου είχες πει την πρώτη φορά που ήρθαμε να δούμε το σπίτι θα είναι τώρα τρία χρόνια, τα κατέβηκα σχεδόν χοροπηδηχτά.
Γλυστράω στο σεντόνι, με το σεντόνι. Μπερδεύομαι μέσα στο λευκό βαμβακερό, κοιτάω το φως να γλυστράει κι αυτό από τη μπακλονόπορτα. Το κοιτώ κάτω από το σεντόνι και είναι αχνό, είναι μαλακό είναι κάπως παιδικό. Ακουμπώ το κεφάλι μου στο ανατομικό μαξιλάρι, είναι τόσο ανακουφιστικό σκέφτομαι.
Έφερες ροζέ κρασί χύμα σε πλαστικό μπουκάλι.
- Μα γιατί δεν αγόρασες κρασί σε κανονικό μπουκάλι;
Είναι πιο φτηνό θα ήθελες να μου πεις αλλά αυτό που είπες ήταν ότι μπορούμε να το βάλουμε σε μια κανάτα.
- Έχω μια κανάτα, είπα.
- Αλλά θα εξατμιστεί, θα ήταν καλύτερα ένα μπουκάλι.
- Να, έλα να δεις τα μπουκάλια που έχουμε, είναι πιο ωραία από τις κανάτες.
Με ακολούθησες στο δωμάτιο μέσα, το «παιδικό», ωστόσο τώρα διαθέτει ένα μπεζ καναπέ για τους φιλοξενούμενους γεμάτο ασιδέρωτα ρούχα, ένα λευκό παλαιό γραφείο με μαύρη καρέκλα την οποία χρειάστηκε να παραμερίσω για να ανοίξω τη ντουλάπα που έχω φυλαγμένα τα «γυαλικά» και σου έδειξα τρία μπουκάλια. Το πρώτο ήταν ένα παλαιό αντικέ από πολύ λεπτό κι εύθραυστο γυαλί με χρυσές γραμμούλες, στο δεύτερο η βάση του ήταν πολύ πλατιά και στρογγυλή αρκετά βαρύ μπουκάλι και τέλος στο τρίτο η πολύγωνη βάση του ανέβαινε τριγωνικά και κατέληγε σε ένα βαρύ ολοστρόγγυλο πώμα (πτώμα, να! άξαφνα το σώμα της γλώσσας). Διάλεξες το τρίτο. Το πήραμε στην κουζίνα, προσεκτικά άδειασες το κρασί από το πλαστικό στο πολύγωνο γυάλινο. Διαπιστώσαμε ότι η βάση του ήταν πλατιά και δεν χωρούσε στα ράφια της πόρτας του ψυγείου. Απολαμβάνω να στέκομαι λίγο παράμερα να σε κοιτώ όταν προσπαθείς να γίνεις πρακτικός, να δώσεις λύση σε καθημερινά και κάπως άσκοπα πράγματα.
Μοιάζει με το λάστιχο στην πόρτα του ψυγείου. Είναι μια χάραξη βαθιά, καμπύλη, μάλλον λευκή. Κάποια στιγμή έγινε διάφανη σαν νερό.
Αίσθηση που σχετίζεται με συγκεκριμένη περιοχή σώματος. Γύρω γύρω από την κοιλιά, αυτό το κομμάτι του κορμού, κάτω από το στήθος μέχρι κάτω από την κοιλιά περιμετρικά. Η σπονδυλική στήλη. Σχετίζεται με ερωτική κάπως μνήμη. Αλλά και σαν έλειψη ενός ερωτικού αντικειμένου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)