φθινόπωρο 2010

Ρίγα

"Ξέρετε, θα ήθελα οπωσδήποτε να το γνωρίζετε, δεν είναι απαραίτητο, στη δική μου περίπτωση τουλάχιστον, να σκοτώσω ένα δράκο, συγκεκριμένα τον καφέ, κόκκινο, μοβ που παραμονεύει κάτω από το γείσο της σκεπής. Είμαι γυναίκα. Μπορώ να κάνω έρωτα μαζί του. He probably might want to hold me on the roof with him. Γνωρίζω την επικινδυνότητα ενός τέτοιου παράτολμου βέβαια, εγχειρήματος. Ωστόσο είμαι απολύτως πεπεισμένη ότι ακόμα κι αν η ανάσα του ζεματίσει το λοβό του αφτιού μου, θα φροντίσει άμεσα για την αποκατάστασή του. Επανειλημμένα με έχει διαβεβαιώσει για τις θεραπευτικές του ικανότητες."

καλοκαίρι 2010

Παραδέχτηκε ότι δεν διάβασε το βιβλίο, μόνο αποσπάσματα θυμόταν, μικρές προτάσεις:

"Λιλιπούτειες λέξεις.

Το θύμα μιας σύγχρονης λαογραφίας.

«Πως θα ήθελα να ζω τη ζωή μου» είναι ερώτηση/τίτλος σε άρθρο γυναικείου lifestyle περιοδικού. Εβδομαδιαίο.

Ο ήχος τους είναι σαν οικιακό ζώο. Ο ήχος από τα ποτιστήρια του γκαζόν στις 9.30 το βράδυ.

Μερικές φορές η γενική πτώση ενικού/πληθυντικού ακούγεται σαν λάθος.

Η αποφασιστική επιλογή είναι μια αποδοχή της ήττας.

Ένα δήθεν πείσμα, μια δήθεν επιμονή, μια δήθεν εσωτερική εκκίνηση και τέλος μια δήθεν ωριμότητα.

Η πραγματικότητα είναι η συνειδητοποίηση της θλίψης. Μιας θλίψης.

Η γραφή επιτρέπει μια ψηλάφηση."

Από το βιβλίο Τα Βασικά Βήματα, της Ελένης Κυραρίνη, εκδόσεις Σβούρα 2007

άνοιξη 2010

Έξω το χρώμα του αέρα, το χρώμα της μέρας είναι πορτοκαλί. Σαν να δύει ο ήλιος και τα σύννεφα είναι πορτοκαλί, επίσης δεν υπάρχουν καθόλου σκιές μόνο μια πλακέ συννεφιά στο χρώμα της επερχόμενης Αποκάλυψης. Και φυσάει. Σε όλο το σπίτι είναι απαραίτητο να ανάψω τα φώτα. Η γύρη στη βεράντα έχει δημιουργήσει ρυάκια κίτρινης πούδρας πάνω στο γκρι μάρμαρο. Ο οικιακός χάρτης.

Η καθησυχαστική ηρεμία των ηλεκτρικών συσκευών της κουζίνας. Οι γραμμές σχεδιασμού και εργονομίας επεκτείνονται στο δωμάτιο της κουζίνας συναντούν ειρηνικά η μια την άλλη ή κινούνται παράλληλα και όλα αυτά μέσα σε γαλακτερό λευκό με μικρά μαύρα σημαδάκια που σε προσκαλούν στη χρήση τους, σαν γραφή, σαν το σφηνοειδές αλφάβητο. Μια σφηνωμένη γραφή.

χειμώνας 2010

Διόρθωσα κι αυτό, αλλά πάλι δεν υπάρχει η αναγκαία πνευματική μετατόπιση. Τουλάχιστον πριν, το δέρμα μου ήταν μαλακό κι ελεύθερο, τώρα έχει σφιχτά περιοριστεί στη λευκή δαντέλα. Παρά την καλή μου πρόθεση λοιπόν, ακόμα εδώ είμαι.

Την ώρα που τα βλέφαρα κλείνουν κι άλλη μια μέρα θα περάσει ακατανόητα με αντικρίζει ένα –ανάμεσα στα δεκάδες- πλακάκι. Είναι τετράγωνο, περίπου 12εκ, αχνό λαδί πράσινο, διάσπαρτο με ακανόνιστες, διάφανες, πιτσιλωτές βούλες ένα τόνο πιο σκούρο. Ένα εξωτερικό τετράγωνο σχηματίζεται από μια καφέ γραμμή με εσωτερικές μικρές προεξοχές. Μοιάζει με την κάτοψη ηλεκτροφόρου συρματοπλέγματος.

φθινόπωρο 2009

Τα σύννεφα είναι ασπόνδυλα. Η θέασή τους επιδεινώνει την παράλυση.

Ένα γέρικο σκυλί, στον απέναντι κήπο, ξάπλωσε(α) σχεδόν λιγωμένο στο σημείο που το κράσπεδο λαμποκοπά από τον ήλιο.

καλοκαίρι 2009

Πρώτα διάβασα το Women Without Men. Εντυπωσιάστηκα από τη μουσουλμανική μεταφορική εικόνα του παρθενικού υμένα σαν το παραπέτασμα ή σαν την κουρτίνα ίσως ακόμα και σαν αυλαία. Το επόμενο απόγευμα στεκόμουν στο βιβλιοπωλείο, ψάχνοντας κάτι να βρω στον τομέα των Καλών Τεχνών, δεν βρήκα τίποτα και κοίταξα τα ράφια δίπλα, στην Αρχιτεκτονική. Όλα ήταν πολύ ακριβά. Πιο δίπλα είχε βιβλία για τη διακόσμηση κι έτσι χάζεψα λίγο τους κήπους, τα διαμερίσματα, τις κατοικίες και διάφορα άλλα. Τελικά, αγόρασα έκπληκτη με την αργοπορία μου,
-πως δεν το είχα διαπιστώσει πριν- ένα βιβλίο σχετικό με κουρτίνες.
Εκατοντάδες τρόποι να κρεμάμε τις κουρτίνες.