Διόρθωσα κι αυτό, αλλά πάλι δεν υπάρχει η αναγκαία πνευματική μετατόπιση. Τουλάχιστον πριν, το δέρμα μου ήταν μαλακό κι ελεύθερο, τώρα έχει σφιχτά περιοριστεί στη λευκή δαντέλα. Παρά την καλή μου πρόθεση λοιπόν, ακόμα εδώ είμαι.
Την ώρα που τα βλέφαρα κλείνουν κι άλλη μια μέρα θα περάσει ακατανόητα με αντικρίζει ένα –ανάμεσα στα δεκάδες- πλακάκι. Είναι τετράγωνο, περίπου 12εκ, αχνό λαδί πράσινο, διάσπαρτο με ακανόνιστες, διάφανες, πιτσιλωτές βούλες ένα τόνο πιο σκούρο. Ένα εξωτερικό τετράγωνο σχηματίζεται από μια καφέ γραμμή με εσωτερικές μικρές προεξοχές. Μοιάζει με την κάτοψη ηλεκτροφόρου συρματοπλέγματος.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου