Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

φθινόπωρο 2008

Το σπίτι είναι κρύο.
Τα χέρια μου είναι παγωμένα.
Σιχαίνομαι αυτόν τον καιρό, εκεί έξω.
από το βιβλίο Κράτα μια Ομπρέλα, της Ελένης Κυραρίνη
εκδόσεις Σβούρα, Αθήνα 1979


Νομίζω ότι το σύντομο δελτίο ειδήσεων θα είναι μια λύση. Βροχερός θα είναι ο καιρός αλλά θα έχουμε νοτιάδες οπότε θα είναι αποπνικτική η ατμόσφαιρα. Είναι Δεκέμβρης μήνας και ο καιρός σχεδόν εμετικός. Δηλαδή, η ναυτία είναι εμφανής κάθε μέρα, δεν με αφήνει σε ησυχία. Και προφανώς δεν θα αλλάξει. Η σιωπή του χιονιού. Αλλά δεν είμαι τόσο τυχερή.
από το βιβλίο Κράτα μια Ομπρέλα, της Ελένης Κυραρίνη
εκδόσεις Σβούρα, Αθήνα 1979

Στις παλάμες μου είχε κολλήσει ο κυμάς καθώς έπλαθα τα γιουβαρλάκια. Ίσως έπρεπε να βάλω κι άλλο ένα αυγό, σκέφτηκα. Συνέχισα έτσι, τα ετοίμασα, τα έριξα στο βραστό νερό. Όταν τελείωσαν, τα άφησα λίγο να κρυώσουν και ετοίμασα το αυγολέμονο. Άκουγα μουσική και συγκράτησα το στίχο «κι άντε μονάχη στον πρωραίον ιστό να κρεμαστείς».
από το βιβλίο Υπερμετρωπία, της Ελένης Κυραρίνη
εκδόσεις Σβούρα, Αθήνα 1992


- Μια χαρά είναι το φαγητό.
- Χάλια είναι.
- Τι να βάλω να φάω τότε;
- Έχει στο ψυγείο μπρόκολο βραστό.
- Καλά.
από το βιβλίο Το ρολόι στο δεξί, της Ελένης Κυραρίνη
εκδόσεις Σβούρα, Αθήνα 2001

καλοκαίρι 2008

Η λέξη «είναι» γραμμένη με γαλάζια κιμωλία.

Πάτερν με γραμμή μπεζ και καφέ-ολέ άνθη.
Πατερ, στο τέλος της λέξης, τρόμαξα. Μα θέλω να γράψω για κάτι τόσο αφελές και να που παρ’ολίγο θα ήταν αλλιώς. Ας το έγραφα αγγλικά από την αρχή, θα ήταν άλλωστε και πιο σωστό. Pattern. Καμία σχέδη με father. Κι όμως, τα φωνήεντα είναι στην ίδια θέση.

- Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά, μου είπες.
- Πάμε να δούμε αν το καθάρισες έτσι όπως πρέπει, αντέτεινα ανίσχυρα και με διάθεση να αστιευτώ έτσι για να σε πειράξω. Κατέβηκα τα μπεζ σκαλοπάτια, μάρμαρο Καλιφόρνιας μου είχες πει την πρώτη φορά που ήρθαμε να δούμε το σπίτι θα είναι τώρα τρία χρόνια, τα κατέβηκα σχεδόν χοροπηδηχτά.

Γλυστράω στο σεντόνι, με το σεντόνι. Μπερδεύομαι μέσα στο λευκό βαμβακερό, κοιτάω το φως να γλυστράει κι αυτό από τη μπακλονόπορτα. Το κοιτώ κάτω από το σεντόνι και είναι αχνό, είναι μαλακό είναι κάπως παιδικό. Ακουμπώ το κεφάλι μου στο ανατομικό μαξιλάρι, είναι τόσο ανακουφιστικό σκέφτομαι.

Έφερες ροζέ κρασί χύμα σε πλαστικό μπουκάλι.
- Μα γιατί δεν αγόρασες κρασί σε κανονικό μπουκάλι;
Είναι πιο φτηνό θα ήθελες να μου πεις αλλά αυτό που είπες ήταν ότι μπορούμε να το βάλουμε σε μια κανάτα.
- Έχω μια κανάτα, είπα.
- Αλλά θα εξατμιστεί, θα ήταν καλύτερα ένα μπουκάλι.
- Να, έλα να δεις τα μπουκάλια που έχουμε, είναι πιο ωραία από τις κανάτες.
Με ακολούθησες στο δωμάτιο μέσα, το «παιδικό», ωστόσο τώρα διαθέτει ένα μπεζ καναπέ για τους φιλοξενούμενους γεμάτο ασιδέρωτα ρούχα, ένα λευκό παλαιό γραφείο με μαύρη καρέκλα την οποία χρειάστηκε να παραμερίσω για να ανοίξω τη ντουλάπα που έχω φυλαγμένα τα «γυαλικά» και σου έδειξα τρία μπουκάλια. Το πρώτο ήταν ένα παλαιό αντικέ από πολύ λεπτό κι εύθραυστο γυαλί με χρυσές γραμμούλες, στο δεύτερο η βάση του ήταν πολύ πλατιά και στρογγυλή αρκετά βαρύ μπουκάλι και τέλος στο τρίτο η πολύγωνη βάση του ανέβαινε τριγωνικά και κατέληγε σε ένα βαρύ ολοστρόγγυλο πώμα (πτώμα, να! άξαφνα το σώμα της γλώσσας). Διάλεξες το τρίτο. Το πήραμε στην κουζίνα, προσεκτικά άδειασες το κρασί από το πλαστικό στο πολύγωνο γυάλινο. Διαπιστώσαμε ότι η βάση του ήταν πλατιά και δεν χωρούσε στα ράφια της πόρτας του ψυγείου. Απολαμβάνω να στέκομαι λίγο παράμερα να σε κοιτώ όταν προσπαθείς να γίνεις πρακτικός, να δώσεις λύση σε καθημερινά και κάπως άσκοπα πράγματα.

Μοιάζει με το λάστιχο στην πόρτα του ψυγείου. Είναι μια χάραξη βαθιά, καμπύλη, μάλλον λευκή. Κάποια στιγμή έγινε διάφανη σαν νερό.

Αίσθηση που σχετίζεται με συγκεκριμένη περιοχή σώματος. Γύρω γύρω από την κοιλιά, αυτό το κομμάτι του κορμού, κάτω από το στήθος μέχρι κάτω από την κοιλιά περιμετρικά. Η σπονδυλική στήλη. Σχετίζεται με ερωτική κάπως μνήμη. Αλλά και σαν έλειψη ενός ερωτικού αντικειμένου.